مــــے گــُــویـَـنــد ســـــآدِه ام،،

مـــے گـُــویــَـنـــد تــُــومَــــرا بآ

یــِک جُمـــــلـــﮧ

یـِــک لَبـــــخـنـــد،،،

بـِـــﮧ بــازےمیـــــگیــــرے … … …

مــــــے گـُــــوینــــد تـَــرفنــد هـــآیت، شِـــیطنـــتهــــآیت

و دروغ هآیـــت را نمــــے فَهمَــــم … !!

مــــــے گویند ســــآده ام

اما تــــُـو ایــن را باوَر نَکـُـن

مـــَــــن فـــــقــــــط دوســـتـــَــت دارم،

هَمیـــــــــن!!!!

و آنــــها ایــــن را نِمـــــــے فـَـــهمنــــد

اختــراع تلفـن بـــــزرگـــــتـــرین خیــــانت بــــه بشــــریـت بـــود . . .!

خـــداحــافظـــــی بـــایــــد رو در رو بــــاشه . . .؛

گــاهــی اوقـــات اشـک هــا ، آدم هــا رو بیـــدار میکــنن . . .

لعنــت بـــر خـداحــافـظــــی هـــای تـلـفـنـــــی . . .!.

 دلم گرفته خدایا تو دل گشایی کن

من آمدم به امیدت تو هم خدایی کن

به بوی دلکش زلفت که این گره بگشای

دل گرفته ما بین و دلگشایی کن

 دست ات را به من بده

دست های تو با من آشناست

ای دیر یافته با تو سخن می گویم

به سان ابر که با توفان

به سان علف که با صحرا

به سان باران که با دریا

به سان پرنده که با بهار

به سان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من

ریشه های تورا دریافته ام

زیرا که صدای من

با صدای تو آشناست.

پس از تو ،

خط قرمز می گذارم پس از هر بی تو ،

هرگز می گذارم مبادا واژه ها دستت بگیرند . . .

( تو ) را در یک پرانتز می گذارم !

این روزها زیادی ساکت شده ام ،

نمی دانم چرا حرفهایم ،

به جای گلو . . .

از چشم هایم بیرون می آیند !

تاب می بندیم یکسو تو ؛

یکسو من . . .

نسیمی ما را تکان می دهد تاب می گسلد . . .

یکسو من ؛ یکسو من ؛

هر سو من تو کجا رفته ای ؟

بی تاب گشته ام . . .